KATALOG KSIĘGOZBIORU

Dodatkowe informacje

• Autor/redaktor: ELEONORA JEDLIŃSKA
• Rodzaj publikacji: Artykuł w czasopiśmie
• Tytuł czasopisma: Art Inquiry
• Numer tomu/zeszytu: 14
• Wydawnictwo: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
• Rok wydania: 2012
• ISSN: 1641-9278
• Słowa kluczowe/key words: Holocaust, Jews, memory, theater, performance, music, song, literature, paintings, object, tradition, history, tale, melancholy, sarcasm, Żydzi, pamięć, teatr, performans, muzyka, śpiew, literatura, malarstwo, przedmiot, tradycja, historia, opowieść, melancholia, ironia
• Tytuł tomu: Performative Aspects of Art
• Streszczenie:

  TADEUSZ KANTOR: SZTUKA PERFORMANSU I PAMIĘĆ HOLOCAUSTU

  Kantor wykorzystywał w swych działaniach artystycznych (malarstwo, teatr, happening, zapisy Kantor made use of archival materials, photographs as well as historical and commemorative relics in his artistic undertakings (painting, theater, happening, scores). Staying in a close relationship with painting and theater, using music/sounds, reaching for literary sources and documents, hearsay stories, and finally his own nightmares and memory, he created “performative situations”. Therefore, from the point of view of the idea of performativity we can interpret Kantor’s works through an interdisciplinary perspective of research into various phenomena of social and cultural life: history, memory, literature, art, and past experience. In this paper I will be interested in the elements from which he created his art. What seems to be crucial from this perspective is the display and reception of Kantor’s works in Nuremberg in 1996 and – along with the works of Joseph Beuys – in Jerusalem (an exhibition titled Beuys| Kantor. Remembering) in 2012. The places of the exhibitions (Nuremberg, Jerusalem) resulted in the perception of Kantor’s creations as strongly connected with the memory of the Holocaust. The memory of the extermination was constantly present in his paintings and plays, in which he questioned the boundaries of what is theatrical, pictorial, or inseparable from history and memory.
  The discussion of performativity in Kantor’s creations includes the question of its possible limit, which, according to the artist, results from memory. Kantor understood that the traumatic character of the memory of “the times of war and lords of the world” must make an artist revise the conventions of performance worked out in the past. The new poetics frequently amounted to a readiness to cross the borderline set by such notions as mimesis, illusion, realness and performance. An artist who creates in post-Holocaust times must use his art to commemorate the people and events that he witnessed. The motives which relate the Jewish tradition in Poland to the memory of the Holocaust are present in Kantor’s art through suggestive paintings, objects, figures and signs which are to be found in his “Cricot 2 Theater”. On the one hand his use of music, singing, significant objects, certain paintings and sketches situates Kantor’s achievements within the field of research into the role of performatics in current discussions about his art, and on the other it allows us to categorize him as a performative artist. With his art Kantor transgresses the melancholic idea of trauma and provokes the individual to engage in mourning understood as a social performance.partytur) materiały archiwalne, fotografie, pozostałości historyczne i pamięciowe. Pozostając w ścisłym związku z malarstwem i teatrem, wykorzystując efekty muzyczne/dźwiękowe, sięgając do źródeł literackich, dokumentów, zasłyszanych opowieści, wreszcie do własnych snów i pamięci, tworzył „sytuacje performatywne”. Zatem z punktu widzenia koncepcji performatywizmu można twórczość Kantora interpretować poprzez interdyscyplinarną perspektywę badań rozmaitych zjawisk życia społecznego i kulturalnego: historii, pamięci, literatury, sztuki, doświadczeń przeszłości. W tym artykule interesują mnie okoliczności, z jakich jego dzieło powstało. Szczególnie ważne są – z tak przyjętej perspektywy – pokazy i recepcja prac Kantora w Norymberdze w 1996 roku i – wraz z pracami Josepha Beuysa – w Jerozolimie (wystawa Beuys| Kantor. Remembering) w 2012 roku. Fakt miejsca wystawy (Norymberga, Jerozolima) spowodował odczytanie idei realizacji Kantora jako silnie związanych z pamięcią Holocaustu. Pamięć Zagłady była ustawicznie obecna w jego obrazach i sztukach teatralnych, w których kwestionował granice tego, co teatralne, malarskie i nierozerwalne z historią i pamięcią. Problem performatywności w dokonaniach Kantora dotyczy także zagadnienia możliwości granic performatywności, której źródło artysta ten upatrywał przede wszystkim właśnie w pamięci. Traumatyczny charakter pamięci „czasu wojny i panów świata” – rozumiał to Kantor – zmusza artystę do rewizji wypracowanych w przeszłości konwencji przedstawiania. Nowa poetyka często równała się chęci przekraczania granic wyznaczonych pojęciami takimi jak: mimesis, iluzja, realność, performance. Artysta tworzący po Holocauście musi swą sztuką upamiętniać ludzi i wydarzenia, których był świadkiem. Motywy odnoszące się do tradycji żydowskiej w Polsce i do pamięci Holocaustu uobecnione są w twórczości Kantora poprzez sugestywne obrazy, przedmioty, postaci i znaki uobecnione w „Teatrze Cricot 2”. Znaczenie muzyki, śpiewu, przedmiotów, niektórych obrazów i szkiców sytuują dokonania Kantora w polu badań nad rolą performatyki we współczesnych rozważaniach nad jego sztuką – z jednej strony, z drugiej – pozwalają o nim samym mówić jako o twórcy performatywnym. Kantor swą sztuką wychodzi poza melancholijną koncepcją traumy i prowokuje jednostkę do podjęcia rytuałów żałoby jako swego rodzaju społecznego performansu.

• Abstract:

  Kantor made use of archival materials, photographs as well as historical and commemorative relics in his artistic undertakings (painting, theater, happening, scores). Staying in a close relationship with painting and theater, using music/sounds, reaching for literary sources and documents, hearsay stories, and finally his own nightmares and memory, he created “performative situations”. Therefore, from the point of view of the idea of performativity we can interpret Kantor’s works through an interdisciplinary perspective of research into various phenomena of social and cultural life: history, memory, literature, art, and past experience. In this paper I will be interested in the elements from which he created his art. What seems to be crucial from this perspective is the display and reception of Kantor’s works in Nuremberg in 1996 and – along with the works of Joseph Beuys – in Jerusalem (an exhibition titled Beuys| Kantor. Remembering) in 2012. The places of the exhibitions (Nuremberg, Jerusalem) resulted in the perception of Kantor’s creations as strongly connected with the memory of the Holocaust. The memory of the extermination was constantly present in his paintings and plays, in which he questioned the boundaries of what is theatrical, pictorial, or inseparable from history and memory.
  The discussion of performativity in Kantor’s creations includes the question of its possible limit, which, according to the artist, results from memory. Kantor understood that the traumatic character of the memory of “the times of war and lords of the world” must make an artist revise the conventions of performance worked out in the past. The new poetics frequently amounted to a readiness to cross the borderline set by such notions as mimesis, illusion, realness and performance. An artist who creates in post-Holocaust times must use his art to commemorate the people and events that he witnessed. The motives which relate the Jewish tradition in Poland to the memory of the Holocaust are present in Kantor’s art through suggestive paintings, objects, figures and signs which are to be found in his “Cricot 2 Theater”. On the one hand his use of music, singing, significant objects, certain paintings and sketches situates Kantor’s achievements within the field of research into the role of performatics in current discussions about his art, and on the other it allows us to categorize him as a performative artist. With his art Kantor transgresses the melancholic idea of trauma and provokes the individual to engage in mourning understood as a social performance.

• Link do Księgarni ŁTN: Biblioteka
• Link do portali zakupowych: ePNP